t/m 27 augustus 2013 Blog- en Havenstories

Deze tekst schrijf ik deels op de luchthaven van Alicante. Daarheen rijdend met de bus (€2,80 voor een half uur prima OV) zien we weer een donkere lucht boven dde luchthaven. Gisteren schijnt het hier wit geweest te zijn van de hagelstenen. Tijd om weg te gaan! Zoals je misschien hebt gemerkt staat nergens waar de boot precies ligt. Dat is een gevolg van het feit dat uit de statistieken van de blog blijkt dat deze ook in Oost Europese landen wordt gelezen. Ik geef daarom liever geen hints over de verblijfplaats van onze boot. Die statistieken zijn trouwens ook wel leuk. Er blijkt natuurlijk uit dat de blog het meest in Nederland wordt gelezen, maar nogal wat andere landen doen ook mee. Kan familie zijn, kan ook een blogsurfer zijn, maar als er 50 hits uit Oost Europa zijn stel je toch de vraag waarom. Gemiddeld zijn er zo’n 70 hits per dag en het totaal zit nu al boven de 6000. Daar sta ik zelf wel een beetje versteld van. Sommige volgers kijken elke dag even waar we uithangen en een enkeling doet dat ook via een App van Navionics, waarmee je ons over de kaart kunt zien varen dankzij het automatische identificatie systeem AIS. Dat staat nu dus uit. We hebben de laatste paar dagen besteed aan het schoonmaken van de boot. Dat lijkt niets bijzonders, maar in een temperatuur van 30 C. en meer is dat nog een hele onderneming. We doen elke dag een beetje en nemen ook de tijd om te zwemmen, douchen op het achterdek, even een rondje varen met de bijboot en fietsen langs de sterrassen en vooral de achterafstraatjes. Na drie maanden zeilen wil je voorkomen dat beestjes de overhand gaan krijgen. We hebben van beestjes, afgezien van de muggen waarvan ik er elke nacht wel een paar dood sla nadat ze me wakker hebben geprikt, nog geen last van maar je kunt het beter voor zijn. Terwijl we schoonmaakwerkjes doen valt er van alles waar te nemen. De siësta wordt echt serieus genomen. Als je rond drie uur naar de vuilnisbak (afvalscheiding wordt zowel in Spanje als Portugal serieus aangepakt) loopt is er geen mens te bekennen. Ook het havenkantoor is dicht. Over andere boten valt daarentegen genoeg te melden. Zo ligt er een Spaans motorjacht van 72 voet tegenover ons. Aan boord een ouder echtpaar met 5 man personeel. Elke morgen wordt het ontbijt klaargezet op het achterdek, dat met een mooi gordijn schaduwrijk is gemaakt. Meneer leest z’n krantje. Hij zal z’n aandelen willen bijhouden. Mevrouw belt als ze iets nodig heeft met een belletje dat klinkt als zo’n bel op de counter van een hotel. Daar komt de juffrouw al aan met de marmelade. Intussen wordt de boot door de dekknecht weer schoongemaakt. Gisteren na een rondje varen is de hele boot afgesopt. De zijkanten worden zoutvrij gespoeld en na het soppen worden alle rvs onderdelen gezeemd. Vandaag alleen even dauwen met een lange stok met zemen er aan. Wat later gaat het stel van boord via de elektrisch uitschuifbare loopplank. Als ze weg zijn wordt de klassieke muziek veranderd in een meer op de bemanning afgestemd genre. Op een wat ouder klassiek zeiljacht ontvangt de al even klassieke wat gezette eigenaar twee Braziliaans lijkende jonge vrouwen. De schaars geklede dames geven eerst een modeshowtje en verdwijnen daarna met de man onderdeks. Ik neem aan dat ze daar niet zijn om de vloer te boenen. Naast ons ligt een mooie snelle boot ingericht voor het vissen op tonijn. Elke dag komt er een man de boot inspecteren, van vers water voorzien, proviand aan boord brengen en waar nodig schoonmaken. Zondag komt de eigenaar met z’n vrouw en gaan ze een eindje varen. Diezelfde dag zijn ze weer terug, net als vele andere vaste liggers. Even varen, wat ankeren en terug in de eigen vertrouwde haven. En vertrouwd is ie, want 24 uur per dag bewaking. Bovendien altijd hulp van één of twee havenmensen bij het afmeren. Nog een plaatje van de visjes die, constant en 'snachts goed hoorbaar, aan de boot knabbelen om de aangroei er af te halen. Het geluid lijkt een beetje op een losliggende elektriciteitskabel die knettert. Ik hoop maar dat ze alleen de algen er af eten. . Intussen, hier op de luchthaven, moeten wij in de rij gaan staan om richting Amsterdam te vliegen. Even een break van onze reis om de broodnodige contacten met de kinderen en kleinkinderen op peil te houden. Dat moet ook wel want na drie maanden gaan de oma- (en eerlijk gezegd ook de opa-) hormonen opspelen. We zien wel fotootjes en video’s en af en toe wat contactjes via Facetime, maar niets kan het lijfelijke contact vervangen. t/m 30 augustus 2013 Heerlijk om weer bij de kinderen te zijn Nick komt ons om 01.00 uur ophalen van Schiphol. Zes uur later moet hij zich al weer melden om als piloot een 747 naar Sjanghai te vliegen. Het weerzien met kinderen en kleinkinderen is heerlijk. We kunnen gelukkig Klaas, Hiske en Tobias nog zien voor zij met vakantie gaan. We spelen toeristje in eigen land en gaan ook nog naar het prachtig gerestaureerde Rijksmuseum. Donderdag 29 augustus komen alle kinderen bij Marleen in Naarden, waar we lekker eten en veel bijkletsen. Het is lekker weer, dus heerlijk buiten op het terras (ja aan de haven dus). Deze week nog wat bezoekjes links en rechts en afspraken over Dordt in Stoom, waarvan de sponsoring weer rond moet komen. Tot over een paar dagen.

23 augustus 2013 Ankeren bij IIla Tabarca

Als we ‘s morgens wakker worden is het bewolkt. Voor het eerst in dagen helemaal bewolkt. Het duurt niet lang of er vallen al gaten in het wolkendek. Wij ontbijten voor €7 aan de haven. Lekker ontbijtje, maar ondanks de aankondigingen weer geen internet en dus ook geen Whatsapps. We fietsen een stuk door de stad, die veel groter is dan wij dachten. Het heeft de mooiste VVV die we tot nu zagen, met een prachtig balkon aan de haven. Torrevieja heeft best veel musea en het is geen maandag, maar we bezoeken niks en fietsen lekker rond. Aan de boulevard is het druk en het strand staat vol met parasols. De stad is in de zestiger en zeventiger jaren volgebouwd met appartementsgebouwen en die lijken nu wat gedateerd. We zien veel oudere mensen, laten we zeggen zichtbaar ouder dan wij zijn, die kennelijk een lekker leventje leiden en al vroeg met z’n allen aan het ontbijt zitten in een schaduwrijke en nog niet te warme achterstraat. De stad maakt een welvarende indruk, al is het hier ook kommer en kwel bij de middenstand in te ver afgelegen straatjes. In een lokale supermercado slaan we spullen in en zeulen die mee op onze zuchtende vouwfietsjes. Heerlijke dingen! Ze vallen me alleen zwaar om gebukt onder de bimini door naar binnen te tillen. Er staat bij een klein café aan de haven een prachtige boom. Zo'n ding, die wij wel eens als kamerplant in de vensterbank hebben, maar dan levensgroot. Mooi toch? We varen af en treffen het. De lucht is weer helemaal opgeklaard en de wind zit weer achterlijker dan dwars. Een voor nieuwe Nederlanders ongetwijfeld onbegrijpelijke uitdrukking, maar het komt er op neer dat je schuin met de wind mee kunt zeilen. Het dwars slaat dus op de windhoek, niet op een dwarse wind. Op zee is het weer redelijk stil. Op de marifoon na. Die wordt om de haverklap gebruikt voor noodoproepende kustwachten (begint die marifoon keihard te piepen). We horen ook vaker Arabisch, Italiaans en Frans praten. Op de Navtex (een automatisch weerberichten oppikkend apparaat) komen behalve Spaanse berichten nu ook Algerijnse, Italiaanse en Fanse weerberichten binnen. De Engelse blijven altijd wel doorkomen en af en toe nog eentje uit Nederland of van Split Radio. Na een uurtje of twee bereiken we Illa Tabarca. Daar laten we het anker vallen in goede zandgrond voor een strand dat overigens wordt afgedekt door ongeveer dertig boten. Het is het grootste aantal boten dat we deze hele reis buitengaats bij elkaar hebben gezien. Al eerder meldde ik dat er zo weinig boten op het water zijn. Vandaag een record aantal van 7 zeilboten gezien op de 17 mijl tussen Torrevieja en Cabo de Santa Pola, op de kop waarvan Illa Tabarca ligt. Als je bedenkt dat in elke haven wel 500 boten liggen, dan is het toch vreemd dat je daarvan maar enkele ziet varen. Ze gaan dus wel even de haven uit om verkoeling te zoeken en wat te zwemmen. Doen wij ook. Op 9 meter diepte kun je glashelder het zeewier zien bewegen. Weinig vissen dit keer. De golven blijven helaas flink doorstaan. Alle boten gaan als een dolle heen en weer. Steeds meer boten verdwijnen weer naar de haven en ook wij besluiten een rustige haven op te zoeken. Daarover later meer.

22 augustus 2013 Zeilen naar Torrevieja

De volgende morgen is het al vroeg warm. Nee, om 09.30 uur is het al heet. We zien luchtspiegelingen aan de horizon. Eerst zwemmen. Geen kwallen. Mary serveert ondanks de warmte verse warme broodjes. Heerlijk! Na het ontbijt in de kuip willen we gauw naar open zee. Om daar te komen moeten we door het kanaal en wachten op een brugopening. De brug draait netjes op tijd (elk even uur tussen 08.00 en 20.00 uur) en voorzichtig schuiven we naar buiten. Het blijft oppassen tot de laatste boei. Soms is het 3,5 meter en soms maar 2,4 meter. Varend langs wat wij Saba noemen zetten we zeilen en varen dan op het gemakje richting Torrevieja. Dat doen we voor de wind afkruisend op een zuid oosten wind. We zien eindelijk meer boten op het water en ook volle havens. Zou het nog druk worden?Onderweg passeren we een visfarm, die ons doet denken aan de fishfarms in Tasmanië, waar we met mijn neef Matthew en zijn vrouw Sally voeren. Onderweg ziet Mary weer een vliegende vis. Ik had er al eerder enkele zien gaan. Heel bijzonder. Je denkt eerst aan een laagvliegende vogel tot je ziet dat het ding van golftop naar een 20 meter verder gelegen volgende golftop vliegt. Over vissen gesproken. We hebben al een paar keer een heel bijzondere vis gezien. Ik denk dat het een zonnevis is, maar kan het nog nergens nagaan. Het lijkt op een grote ronde kaas, grijsachtig wit, met een gezicht aan één kant en een halve staartvin, waarmee het beest zich voortbeweegt. De vin gaat heel traag heen en weer en aan de beide zijkanten van de “kaas” zitten stabilisatie vinnen, waarmee het schepsel enigszins kan manoeuvreren. Iedere keer lijkt het beest, met een diameter van circa 50 cm, zich te laven aan de zon en verdwijnt in de diepte als het ons ziet. Na een heerlijk rustig en relatief kort stukje van 22 mijl zeilen bereiken we Torrevieja. Daar krijgen we (tegen betaling van €53) in de toegenomen wind een plekje op de kop van een pier. ’s Avonds lopen we nog een stukje langs de havens en merken dat geen van de Wifizenders werken, ook niet die van deze haven.

21 augustus 2013 Mar Menor: de Spaanse Grevelingen

Vandaag zeilen we met een heerlijk rustig windje alleen op de fok de Spaanse Grevelingen op. Voor het eerst veel boten op het water. Lekker beschut water. We willen ankeren en zoeken een geschikte plek, maar de oevers zijn erg ondiep. Na een klein uurtje zeilen ankeren we bij Isla Grande, zoals de naam zegt het grootste eiland in de Kleine Zee. Er liggen wel twintig boten voor anker. Onder andere een 60 voets catamaran met wel 50 mensen aan dek inclusief bar. Een deel van de passagiers zwemt rond de boot. Wel lekker met dit weer. Maar er is één probleem: er zijn hier kwallen. Ik heb het niet over vervelende mensen, maar over de blauwe kwal. Dit is dezelfde die we in Nederland kennen en niet echt gevaarlijk. Desondanks zijn we zo het water uit als we met onze snorkels zo’n ding onderwater tegenkomen. De meeste boten gaan net voor donker weer naar de haven, maar als het donker is zijn er toch zo’n 7 zeilboten die achter het eilandje ankeren. Allemaal Spanjaarden. We zien hier geen andere buitenlanders. De wind gaat als altijd liggen en het wordt bladstil. Zo stil dat je alleen een vis hoort springen, de compressor van de koelkast af en toe hoort aanslaan, het klokje van de nep Tag Heuer hoort tikken en zelfs de instrumenten hoort zoemen. De zon gaat rood onder en da maan komt vol op. We slapen als een blok. Totdat de catamaran om 01.30 uur met een hels kabaal in de vorm van discomuziek vlak langs komt varen met een hele horde feestvierders aan dek. Dit zou in Nederland verboden worden, maar wij snappen dat de passagiers veel plezier hebben en slapen snel weer in. Als ik ’s nachts af en toe even van het “buitentoilet” gebruik maak, ook om een inspectie te doen van onze anker situatie, geniet ik intens van de stilte van deze plek.

21 Augustus Blauwvoet vliegt naar Mar Menor

20 augustus 2013 Gisteravond was het inderdaad drukker in d stad, maar we kwamen niet verder dan het mooie restaurant aan de haven. Lekker buiten gegeten op een speciaal voor ons vrijgemaakt plekje in de verkoelende wind. Vanmorgen nog een klein rondje Cartagena gedaan. Kadootjes gekocht, printerpapier en een waterslang. De slangen hebben hier allemaal verschillende aansluitingen en onze als een brandweerslang oprolbare slang past meestal niet en is vaak te kort. Bij de plaatselijke Verboom en de Meer 20 m slang voor minder dan de helft in een watersportwinkel. Het museum wordt niks, want er is net een lading toeristen van een Noors cruiseschip gelost. Overal rijen dikbuikige cruisetoeristen. In de haven kennis gemaakt met de bemanning van een prachtige Schotse klassieker. Het door Fyfe gebouwde jacht uit 1942 is voor 4 ton opgeknapt, maar lekt nog steeds overal. De bemanning moet de boot naar Monaco brengen. Daar zullen ze meedoen in een race voor klassiekers. Wat Leo Aarens ook heeft gedaan denk ik. Deze boot lijkt met 53 voet wat groter. Ze vertrekken gelijk met ons. Eenmaal buiten de beschutting van de haven blijkt de oostenwind, mede door het kaapeffect weer tot 5 Bf te zijn aangetrokken. Wij moeten alsnog de buiskap opzetten, want er dreigt wel af en toe een zeetje over het dek te waaien. Afgezien van af en toe zo'n kletsgolf, die over het voordek waait, vaart de boot gelukkig behoorlijk droog. Uiteraard probeer ik aan de mensen van de klassieker te laten zien dat zo'n plastic bak ook aan de wind kan zeilen en dat lukt aardig. We lopen vrijwel even hard. Blij met deze afleiding, want het hakt er nog behoorlijk in met dik 20 knopen wind op de kop. We varen met één rif en een flink gereefde fok. De Engelsen hebben zelfs de kluiver bijstaan, maar ook een gereefd grootzeil. De wind zwakt wat af en de genua kan helemaal uitgerold. Wat een kracht staat er op! Zomaar uitrollen kan je je vingers kosten, dus Mary laat eerst de schoot vieren om druk uit het zeil te halen. Na enkele keren overstag pak ik kennelijk een heel mooi rak bij Cabo de Palo en zeil de competitie naar de horizon. We zien ze niet meer terug. Zelfs niet op de AIS. Iemand zoekzeilen noem je dat toch? We zijn even in verwarring over de bestemming. In de Navionics kaarten van de plotter en ook op de Ipad staat dat wij niet naar binnen kunnen naar Mar Menor, een lagune zo groot als de Grevelingen waar we willen ankeren. Dan moeten we of verder varen of ankeren bij Saba. Saba, ja het ligt er echt en wij gaan er ankeren. Het is Isla Grossa, maar we worden aan lij van het eiland in vloeiend Spaans weggeschreeuwd door een soort parkwachter. Of vanwege de mooie bodem hier of misschien vanwege kabels op de bodem. We besluiten toch maar naar Puerto Thomas Maestre te varen, want inmiddels heeft de Med Pilot van 13/14 uitkomst gebracht. Het kanaal naar de lagune is gebaggerd tot minimaal 3,5 meter. Als een haas, maar heel scherp lettend op de dieptemeter, varen we naar binnen om net op tijd als laatste door de geopende brug te kunnen varen. De diepte blijkt mee te vallen, maar hier en daar is het kantje boord. We kiezen ligplaats met Wifi in een overvolle haven en eten aan boord omdat we te moe zijn om nog op pad te gaan. 21 augustus 2013 Vandaag vroeg op om voordat de hitte toeslaat het zout van de boot te spoelen met de nieuwe slang. Daarna wat internetadministratie bijwerken en later het meer op. Kunnen we ankeren dan doen we dat en varen morgen naar Torreviego. Zo niet dan liggen we hier vanavond weer.

19 augustus 2013 Dagje Cartagena

19/8 Dagje Cartagena Het is al weer maandag 19 augustus. Eerst een broodje gehaald in de stad, ontbeten in de kuip en geprobeerd onze boeking naar Nederland te printen. Lukte niet omdat het internet er uit lag. Marleen belt Transavia en na een paar uur ligt er een mail in de bus van de havenmeester met onze boekingsbevestiging. Intussen is het weer veel te heet en daarom gauw de stad in om in een mooi museum verkoeling en inspiratie te vinden. De verkoeling kwam niet echt en de inspiratie moest komen van een lekkere lunch in een mooie straat. Op straat is het stil want het is eigenlijk nog siësta en bovendien maandag. Alle mooie musea van Cartagena zijn dicht. Deze stad zou ook zusterstad van Dordrecht kunnen zijn. Veel monumenten, veel geschiedenis, weinig toeristen en nog heel veel op te knappen. Het VVV kantoor is gehuisvest in een prachtig gebouw, maar eenmaal binnen blijken ze alleen het trapportaal te gebruiken. De Romeinen hebben hier een stevige nederzetting gebouwd, meet meerdere hooggelegen burchten aan een prachtig beschutte en dus goed verdedigbare haven. Er staat nog een amfitheater, maar van de overige monumenten zijn slechts wat opgravingen zichtbaar. Die worden denk ik eenmaal opgeknapt steeds belangrijker voor het toerisme, dat hier bij gebrek aan stranden nauwelijks iets voorstelt. Wat wel opvalt is de moeite die de overheid hier heeft gedaan om de bestrating mooi in orde te krijgen. De hoofdwinkelstraten zijn mooi belegd met een zandkleurig marmer. Ik hoop alleen dat het niet te glad wordt als het een keer regent. Daar hebben we nu geen last van en einde middag duiken we weer vanaf de achterplecht te water. Straks gaan we nog een keer de stad in, in de hoop dat er dan veel gezellige drukte is. En wat te eten.

16-19 augustus 2013 Zeilend naar Cartagena

16/8 Almerimar-Cabo de Gata. Op donderdag 15 augustus willen we vroeg weg, want het is eigenlijk tijdens het ontbijt in de kuip al te heet om in de zon te zitten. We vertrekken uiteindelijk pas om 11.00 uur, na toch nog wat boodschappen doen in de supermercado, de fietsen opvouwen en bergen (is al een fitness oefening op zich), water tanken en zeilen gereed maken. Almerimar leek een doorsnee plaatsje, maar achteraf viel het alles mee. Gisteren een kilometer of 8 in de bloedhitte (niet zo slim) gefietst om wat van de omgeving te zien. Veel kassenbouw, die hier niet met glas maar wit plastic werkt, en uiteraard de nodige appartementen om de duizenden toeristen te herbergen. Dit alles in een heel typische setting. Op de achtergrond de Sierra met 2000 m hoge bergen. Daarvoor een soort superduin of gigantische richel van pakweg 100 meter hoog, waartegen Almerimar is aangebouwd. Je ziet dat er veel is geïnvesteerd in de toeristische ontsluiting, maar dat er ook nog veel ruimte beschikbaar is voor latere ontwikkelingen. Als we uitvaren staat er een klein, maar o zo welkom zuchtje. Zeilen dus. Aan de wind, dus verkoelend. Al na een half uurtje is het voorbij, maar dan zijn we rakelings langs een bos nylon gevaren, waar de schroef zich compleet in vast zou draaien. We hebben weer geluk dus. Een uurtje later motoren we de Golf van Almeira in. Het motoren gaat op een trein lijken. Je kunt van alles doen onderweg, maar je moet wel blijven kijken of er geen (zee)koe op de rails staat in de vorm van een visstaak of ander ongerief. Gelukkig steekt de wind weer op en gaan we zeilend verder. De wind trekt door en de golfslag wordt net als enkele dagen terug hoger en irritant. Dat wordt mede veroorzaakt door het onderwater profiel. De bodem loopt hier op van 500 meter naar 60 meter diepte en dat water moet ergens heen. De Cabo de Gata is niet bezeild (ligt bijna recht in de wind) en we vallen af richting Almeira. Naarmate we vorderen draait de wind met de bocht van de baai mee en zo zeilen we steeds ruimend, maar ook steeds hoog aan de wind naar de Kaap van de Gaten. We besluiten hier te ankeren omdat de havens gewoon te warm zijn en het weer stabiel is. We hebben ook al weer 7 uur en 42 mijl gevaren. Het blijkt een prachtplek, zo’n beetje de last place on earth. Een klein plaatsje aan het strand en bij de ankerplaats de bekende motorbootjes en nu zelfs enkele zeiljachten met Spanjaarden, die verkoeling zoeken. Later sluiten zich nog twee Engelse jachten aan en die nacht liggen we met 4 schepen min of meer op open zee achter een kaap. Dit is niet zo maar een kaap. Cabo de Gata hoort in het rijtje van hoekpunten van het Iberisch Schiereiland. Cabo Finisterre, Cabo Sao Vicente en Cabo de Gata vormen drie van de vier hoeken als je Iberia als vierkant wilt zien. Ergens bij Barcelona zou je de vierde hoek kunnen benoemen, maar daar is het geen kaap maar een bocht die naar Frankrijk buigt. We gaan direct zwemmen in het helderste water dat je kunt bedenken. Met m’n snorkel en duikbril zie ik dat het 27 kilo zware CQR anker zich in deze bodem niet heeft ingegraven, maar over de bodem is gesleept en op z’n kant ligt. De boot blijft liggen op het gewicht van anker en ketting! Dit is dus geen Noordzeezand. Ik pak na het zwemmen het voor deze reis aangeschafte 20 kilo zware Rocna anker, dat zich wel onmiddellijk ingraaft. Dat is ook goed te zien als ik ter controle weer te water ga. Al na 3 meter heeft het zich diep ingegraven. Een rustig idee als je zo dicht bij een rotskust ligt. We hebben een heerlijk rustige avond. Onverwacht rare winden blijven die nacht gelukkig weg. We ervaren het als een voorrecht dit te kunnen meemaken. 18/8 Garrucha-Cartagena Op zondag 18 augustus vertrekken we om verder naar het noorden te gaan. Het weer herhaalt zich en door de goede wind (eerst pal tegen Noordoost 3, later Oost 4 tot 5) kunnen we na een uurtje of wat motoren weer de rest van de middag zeilen. Zo bereiken we weer een kaap. Cabo Tonio wil ik zeilend ronden en dat kan ook, want het is tot tegen de rotswand 60 meter diep. Tot geruststelling van Mary zijn er nog enkele Spanjaarden die vlak langs de kaap varen. Een bezwaar is dat de golven er heel onstuimig van worden, maar al stuiterend en foto’s makend draaien we toch de baai van Cartagena binnen. Dat lijkt een baaitje, maar die is nog altijd een mijltje of 8 breed. Er liggen grote zeeschepen voor anker. Een raffinaderij ontsiert de kust, maar als je geen stranden hebt moet je ergens van eten. Er komt ineens een compleet cruiseschip uit de rotswand! Schaal en maat zijn hier van een andere dimensie. De rolfok wordt weggedraaid en later, in de verscholen ingang van de haven, gaat ook het gereefde grootzeil naar beneden. We zien weer een halflege vrij nieuwe haven. Het is warm binnen en na inschrijving bij de (Engelse) havenmeester nemen we een plons in de schone haven. We blijven liggen aan de steiger aan de rand van de jachthaven, direct aan de baai. Hier waait het een beetje. In de haven zelf steek je de dievenmoord van de hitte. We krijgen een catamaran als buur. Onderweg hier naar toe hebben we deze 40 voets catamaran opgelopen. Die kneep te veel in de wind om recht bij Cartagena uit te komen. Ik maakte gebruik van de draaiing van de wind in de baai. Deze boot hebben we ergens voor de Portugese kust ook bijna ingehaald. Het is een Israëlisch echtpaar met zoon, die een nieuwe boot (hij noemt het een huis dat vaart) uit La Rochelle (Fr) hebben opgehaald. Die nacht slapen we weer heel rustig, vastgeknoopt met meerlijnen aan de steiger.

15 augustus 2013 Almerimar "strand en tuinbouw"

M'n blog van gisteren was nog niet helemaal ge-upload, maar meer kon er kennelijk niet op. Daarom nu de rest. Buiten is het 35 graden, binnen ook. Althans zo voelt het. Vervolg van gisteren: Op 14 augustus gaat om 09.15 uur anker op. Voor het eerst samen met neuringlijn (daarmee kun je het anker terugtrekken als het vast zit) omdat we geen informatie hebben over de bodem. Dan de baai uit naar Almerimar, dat 50 mijl in de wind verder ligt. Voor het vertrek nog de olie en de wierpot gecontroleerd. De wierpot zit toch al weer redelijk vol met een soort snot ondanks het heldere water op zee. Wel iets om goed in de gaten te houden. Er is later meer wind voorspeld. We ronden Cabo Socratiff. De ca. 1000 meter hoge bergen van de Sierra’s lopen hier onder water door naar min 800 meter. Je vaart als het ware op een berghelling. Bij deze kaap zit een vallei onder water. De golven (veroorzaakt door meer wind verderop) en de stroming maken er een wilde rit van als de diepte varieert van 40 naar 200 meter en weer terug. De kust heeft vanaf hier minder stranden en daarom nauwelijks hotels. Wel heel veel kassen. Het lijkt een beetje op het Westland, maar dan tegen de hellingen op. De deining wordt een uur of drie later vervelend als de wind doorzet. De laatste twee uur stuur ik op de hand met de andere hand bij de gashandel. Zo kan ik goed reageren op de steeds hoger wordende golven. Gas minder en afsturen als de golf dreigende vormen aanneemt. Ik kan niet voorkomen dat de boot af en toe met een grote dreun in een golfdal valt. Bij Almerimar kan ik een oppertje zoeken en wat meer snelheid maken. We bereiken zonder problemen, maar moe de haven. Daar begint het hele liedje opnieuw. Formulieren (binnen 30 min!) en afmeren met de kont naar de kant. Deze haven kost “maar” €61 voor twee nachten incl. Wifi. Als ik dit tik ligt de boot bijna aan een terrasje, waar vakantievierders karaoke zingen. Het is nu 00.15 uur en het begint net wat koeler te worden. Nog een afzakkertje en we gaan slapen. WE gaan zo even de kant op voor een verkenning en wat plaatjes. Straks zwemmen, alvast uitzoeken hoe we hiervandaan een vluchtje kunnen boeken, terrasje pikken.....

11 tm 14 augustus 2013 Costa del Sol doet naam eer aan

Op 11 augustus nemen we afscheid van Ceuta, Afrika en van Anita en Frans Seijsens. De “Donna Vivace” gaat weer terug naar Portimão en wij gaan verder langs de Spaanse Middellandse Zee kust. Ceuta was leuk omdat het aan de Afrikaanse kant van de Straat ligt, maar verder niet bijster interessant. Ik had meer Marokkaanse invloed verwacht, maar het is echt een Spaans belasting ”paradijs”. Hier en daar een mooi gebouw en een prachtig zwembad bij het Casino, waar je voor €1 binnen mocht. We varen om 11.10 uur af en al snel verliezen we de “Donna Vivace” uit het oog. We staan er weer alleen voor. Dat is een deel van de lol, maar toch ook wel eens spannend. Mary en ik vullen elkaar goed aan. De voorspellingen zijn Oost 3 tot 4 Bf. Goed voor een aandewindse koers, want we steken in noordoostelijke richting over richting Porto José Banus. Dat lukt aardig, want tegen mijn verwachting in hebben we een noordgaande stroming tot ter hoogte van Gibraltar. Daarna draait de stroom alle kanten op. Mogelijk een gevolg van het diepe water dat zich hier omhoog perst en z’n weg zoekt. Via de marifoon krijgen we een windvoorspelling voor de Estreche de Gibraltar van 7 tot 8 Bf. Ik besluit de motor bij te zetten om sneller weg te zijn uit de buurt van Gibraltar. Je blijft de Rock overigens nog heel lang zien aan de horizon. De wind komt niet boven de 16 Kn en zwakt zelfs nog wat af naar 3 Bf. Als de stroom om gaat merk je dat onmiddellijk aan de onrustige zee. Verder bij de Spaanse kust wordt het weer vlakker en kunnen we nog een leuk stukje aan de wind zeilen. Achter ons blijkt het later heel wat harder te waaien. Anita stuurt een berichtje dat zij aan de Atlantische kant van de Straat wel degelijk windkracht 8 Bf hebben en dat de golven hoog oplopen. Ze raken ook nog een dode haai, maar bereiken gelukkig heelhuids Barbate, waar de nieuwe oliesensor is geïnstalleerd. De “Blauwvoet” deint op het gemak naar de kusten van de Sierra Bermeja, met toppen van rond de 1500 meter. Oostelijk daarvan ligt de Costa del Sol, de zonkust. Het is nu al zonnig en warm. We lopen om 18.05 de Puerto José Banus binnen. Een moderne haven vol met superjachten aan de kade, die wordt omzoomd door restaurants en dure modewinkels. Het lijkt wel Saint Tropez. Om 18.45 zijn de formaliteiten afgewikkeld en ik sta perplex. Het ìs het Spaanse Saint Tropez! Een nachtje voor ons bootje kost hier €121. De borg voor een 5 aderige stekker (tot 440 Volt) en gebruik van water en elektra kost €216. Die stekker mag je zelf ombouwen met je eigen Eurostekker. Gebruik van Wifi kost €10 per 24 uur. We krijgen een plekje tussen de motorjachten. De haven assistent staat ons al op te wachten en helpt met de mooring lijnen. Het is nog bloedheet in de haven en na een pilsje spuit ik eerst het zout van de boot (dat lijkt wel aan te koeken) en installeer daarna de loopplank, noodzakelijk om met de fiets aan wal te komen. De stekker kan me gestolen worden, we hebben nog volop stroom dankzij het motoren en de zonnepanelen. We eten een lekkere maaltijd aan boord onder de Bimini (aangevuld met een doek dat Mary bij Leen Bakker kocht). Dan gaan we de wal op. De tegenstelling tussen het basale, maar eerlijke Ceuta en deze namaakwereld van superrijken en zij die zich daaraan spiegelen kon niet groter zijn. De megajachten noemde ik al, maar aan de wal werd het showen van welvaart nog overtroffen door rondjes rijdende en aandacht zoekende heren in Ferrari’s, Lamborghini”s, Porsches, Jaguars, Mercedessen, Bentleys en zelfs een enkele Rols Royce Silver Shadow en een heuse Speyker. Het geheel werd aangevuld met tientallen er fantastisch uitziende, meestal hooggehakte en schaars geklede dames, die op hun beurt om aandacht vroegen. Tussen deze hoofdrolspelers liep de meute zich te vergapen aan andermans rijkdom. Wij hebben natuurlijk zelf ook volop meegenoten van het schouwspel. Het is een dure haven, maar we hebben behalve een ligplaats ook een mooie show gekregen. Ook nog een nephorloge van zo’n Noord Afrikaanse jongen gekocht. Een mooie Tag Heuer, met een huis tuin en keuken tikkertje er in. Oppperste nep uit deze nepwereld! Ik doe er dus gewoon aan mee….De volgende ochtend lekker een rondje gefietst en heel even bij Mc Donalds het internet bezocht voor het weer en zo. Geen bakkertje te vinden! Het viel dus niet zwaar om (12 aug) verder te varen op zoek naar een bescheidener ligplaats. Die vinden we via een vlakke zee en een heerlijk zeiltochtje (met tegenstroom van toch nog max 1 Kn) in Benalmadena. Ook zo’n toeristenoord met een grote projectontwikkeling rond de haven, maar voor een andere tariefgroep. Ook hier zo’n aparte stekker. Ik neem hem niet. Met de zonnepanelen blijven de accu’s goed op peil. Als we naar bed gaan staan ze op 12,6 V. In de nacht gaan ze terug naar 12,3 V. en ‘s morgens staan ze al weer op 12,7 Volt. Weer lekker gefietst op zoek naar de Mc Donald, die ze hier niet hebben. We gaan (13 aug) weer gauw door naar een mooie ankerplaats. De Costa del Sol maakt haar reputatie namelijk meer dan waar. Het is constant rond de dertig graden en dan wil je buiten liggen met je boot en liefst niet in een betonnen oord dat de hele dag wordt opgewarmd. In de morgen is het nog wel te doen, maar zelfs onder het zeilen blijft de Bimini er op staan. Zeilend of motorend krijg je nog wel wat verkoeling. Al varend langs de kusten zien we onnoemelijk veel hotels, maar ook projecten, die kennelijk zijn stilgelegd ivm de crisis. Verder valt het op dat ook hier maar heel weinig jachten varen op zee. Je ziet wat motorboten bij de havens, maar op zee is het stil. Heel stil. Gelukkig nog wel wat geluid op de marifoon van de zeevaart onderweg naar de Straat van Gibraltar. Ook geluid van de vliegtuigen van en naar Malaga. Wie boekt de eerste vlucht om een poosje mee te genieten? Wij zullen denk ik zelf als eerste boeken om weer eventjes bij de kinderen te zijn. We ankeren, na weer een motordag op een spiegelgladde zee, bij Punta de la Mona. Een prachtplek, waar maar enkele boten voor anker liggen. Na 19.00 uur komen echter opeens de Spanjaarden in allerlei bootjes van de koelte genieten. Onder de Bimini loopt de temp zonder wind nog wat verder op naar 35,7 graden. Wij gaan zwemmen en het lijkt wel of we in een aquarium zwemmen! Duizenden sardientjes (?) zwemmen zonder angst rondom ons heen. Met onze duikbrillen en snorkels is het onderwaterleven heel goed te zien. Het water is hier glashelder. Een bijzondere ervaring. We nemen voor donker nog wat peilingen, eten laat on de kuip net als de Spanjaarden (21.30 uur), genieten van een heerlijke rustige avond op zee en slapen wat onrustig. Deze ankerplaats staat immers niet in de kaart. Het anker houdt prima, maar ik merk bij mijn regelmatige controles dat de boot (net als de andere boten) heel vaak door de stroming in een andere richting ligt. Dat lijkt dus op het gedrag van de stroming (nu max 0,4 Kn) overdag. Die draait alle kanten op langs deze kust. Soms mee, soms tegen, meestal dwars op de kust.