zaterdag 28 september 2013

25 september 2013 Sardinië

24 september 2013 Fiat Punto rijden in de nacht. We genieten door het vrijwel windstille weer en dus ook rustige water van een boerennacht.en varen dan eerst nog even door de haven van Carloforte om de sfeer te proeven. Bij het ankeren in de nacht was de afstand naar de wal moeilijk in te schatten. Bij het daglicht zien we dat we, ondanks de diepte van 10 meter op deze in de kaart aangewezen ankerplek, redelijk ver uit de kust liggen van het eiland San Piëtro. In de ruime haven komt direct de berthmaster (in Engeland ben je al gauw master) aanvaren om ons een plekje aan te wijzen. Wij willen alleen kijken en genieten van de eerste Italiaanse gebouwen en de sfeer van dit eiland in een natuurreservaat. Verder varend moeten we helaas weer permanent op de uitkijk staan om de tonnetjes van de kreeftenvallen te ontwijken. Na Cabo Sperone kan de fok er bij en we varen op het gemak dertig mijl verder naar Porto Teulada. Het is warm als we om 15.40 uur afgemeerd zijn in een bijna lege haven. De havenmeester is eerst wat schreeuwerig (we varen met een Bavaria, dus hij denkt aan onervaren huurders), maar als we vlekkeloos achteruit afmeren tegen de steiger wordt hij al een stuk aardiger. Jaap en ik spoelen en soppen de boot zoutvrij en Mary doet een wasje. Dan even zwemmen, een napje en een borrel. Van de havenmeester hebben we gehoord dat er geen restaurants in de buurt zijn. Als we om 19.30 uur op zijn kantoor komen voor inschrijving en betaling biedt hij spontaan zijn Fiat Punto aan om naar het dorpje te kunnen rijden. Als we maar om 22.00 uur terug zijn, want dan zit zijn dienst er op. Hij geeft ook nog een kaartje mee, niet van de weg, want het is simpel, maar van de beste Pizzeria. We maken gretig gebruik van z’n aanbod en even later rijdt ik over de smalle en kronkelige wegen van Sardinië naar het dorpje Teulada. Daar vinden we het restaurantje, waar gelukkig ook nog andere toeristen zitten en eten alledrie een overheerlijke in een echte steenoven gebakken pizza. We zijn zeer te spreken over de authentieke sfeer in dit dorpje en in het restaurantje. Om 21.20 rijden we weer terug naar de haven. Keurig op tijd. Tot we ontdekken dat we in het pikkedonker van deze verre en onverlichte uithoek van Italë een afslag hebben gemist. Het lag niet aan de drank, maar aan de prettige conversatie zullen we maar zeggen. Aan onze linker zijde zien we hoge hekken met naar binnen toe gekeerde prikkeldraadversperringen. Dat is vast een kamp waaruit je niet mag ontsnappen… een opvangkamp van bootvluchtelingen uit Afrika? We keren om en vinden de juiste afslag. Om 22.05 uur komt de Fiat tot stilstand bij de deur van het havenkantoor. Onze vriend was niet eens boos. We bedanken hem uitbundig, ik geef nog wat voor de benzine, en hij is al weg. 25 september 2013 Rond de kapen van Sardinië Vandaag staat er al meteen meer wind, maar we moeten eerst de kaap ronden, die 7 mijl verder ligt. Onderweg zien we de mooiste zandstranden en verscholen baaitjes met geankerde boten. Ook nu bleek het idee dat de wind na de kaap bezeild zou zijn een vergissing. De wind draaide met de kust mee en nu beloofde de volgende kaap ons de juiste windhoek te geven. Nee dus, want ook daar draaide de nu naar 18 Kn toegenomen wind weer, zodat de wind recht op de kop bleef. Het idee om de grote baai van Gagliari zeilend over te steken moesten we laten varen, omdat we niet zeker waren of we in dat kleine haventje nog op tijd een tankstation zouden vinden. In plaats daarvan zeilen we heerlijk over bakboord naar Gagliari op mooi beschut water. Ik roep de havenmeester van de in de oude binnenstad liggende haven op. Hij heeft plek genoeg, maar je kunt er niet tanken. Dat doen we bij een redelijk vervallen tankstationnetje in een uithoek van de enorme haven. De prijs is wel even anders als in Gibraltar (€1,48 tegen €0,82 p ltr). De normaal gesproken dure jachthaven bleek weer mee te vallen vanwege het verstrijken van de seizoenen. De uiterst vriendelijke havenmeester rekende €66 voor een nacht. Gagliari is een heel oude stad gelegen op een heuvel in een grote vallei. Ook hier dus een vliegveld in de vallei. We doen boodschappen voor de volgende oversteek. Als we de winkel weer uitlopen is het al donker. We besluiten eerst nog wat te gaan lopen in de binnenstad en een glaasje te doen. Met gemengde gevoelens klimmen we in de steile straatjes omhoog. Het is hier vervallen en dat heeft iets “oud en teaks” of schilderachtigs, maar je weet ook dat er veel armoede is. Dat zie je ook aan de bedelaars. Terug op de boot maakt Jaap een overheerlijke maaltijd, die we op een Spaanse tijd nuttigen. Het is toch nog 11.30 geworden als we de kooien opzoeken om vijf kwartier per uur te slapen. Morgen vroeg op voor de volgende sprong oostwaards.

vrijdag 27 september 2013

27 september 2013 Mission Completed

We zijn in Sicilië! Na 26 uur motoren vanuit Gagliari op Sardinië zijn we vanmorgen vroeg op Sicilië aangekomen in de plaats Trapani. Weinig te melden over de overtocht. Die moest weer op tijd plaatsvinden omdat morgen de wind om gaat naar een oostrichting en we willen niet tegen de wind in varen. Liever nog op de motor de 180 mijl overbruggen dan er tegenin hakken op het zeil. Onze Engelse buurman had het weerbericht niet goed geïnterpreteerd en heeft een vreselijke tocht achter de rug. Zijn vrouw is er klaar mee. Dat wil ik natuurlijk niet. Onze boot voer als een trein of zo je wilt vrachtwagen. Gewoon de mijlen wegvreten en blijven opletten. Ik zal deze pagina later deze week verder aanvullen. Ne eerst de stad in en genieten. Jaap gaat morgen weer naar huis. (dat is dus 1 oktober geworden ivm vluchtmogelijkheden) Hij heeft z'n missie volbracht. Ons helpen twee grote stappen in de Middellandse Zee te maken. Binnen een week hebben we meer dan 500 mijl afgelegd om dichter bij de mooie Griekse wateren te komen. Nu nog zien of we überhaupt nog verder komen. Er liggen nog wat mijltjes te gaan en het seizoen loopt af. Aan de temperatuur ligt het niet. Het is hier nog altijd warm tot heet en je kunt je zo in het water laten vallen om wat af te koelen. Wat wel opvalt is dat de nacht intussen steeds langer wordt. Om 20.00 uur is het donker en om 07.00 uur komt de zon pas echt op. Morgen of overmorgen verder. Onderstaande foto's. Er ligt nog een duikboot in Gagliari, waar we de zon zien opkomen. Bijna 24 uur later komt ie weer op maar nu boven Sicillë. We nemen en plopfles om de aankomst te vieren en maken de boot zoutvrij. Dan even dutten (ik ben al vanaf 03.00 uur wakker) een blogje sturen en de stad in. Tot schrijfs.

dinsdag 24 september 2013

23 september 2013 Van Mallorca naar Sardinië

20 september 2013 Voor anker in het zwembad Gisteren de kant op gegaan met de rubberboot. We roeien omdat het ophangen van de buitenboordmotor voor zo’n klein eindje te veel gedoe is. Aan wal ervaren we de prettige sfeer van dit mooie havenplaatsje. We lopen wat en pakken een terrasje met Wifi, bier en tapas. De volgorde van belang is een teken van deze tijd. Ik kan er wat weerberichten oppikken en Mary doet de chats. Terug op de boot maakt Jaap een heerlijke maaltijd. We genieten nog lang van deze bijzondere plek. Op de ochtend van de 20e gaan we los van de boei en weer het zeegaatje uit dat het midden houdt tussen een kleine fjord en een baai.Mary en ik zwemmen naar de kant met onze snorkels en zwemvliezen. Daar bij de rotsten zijn weer veel vissen. Voor de zekerheid heb ik een stuk stokbrood meegebracht om ze aan te lokken. Dat lukt goed. Na een einde middag borrel met tapashapjes gaan we weer ankerop en varen langs de kaap (met zo te zien een gigantische grot of tunnel) naar Cabo de Pera, waar het plaatje Ratjada een goede plek is voor een nachtje rust voor de oversteek naar Menorca. We meren de boot zonder assistentie van een havenmeester af met de kont naar de kade, naast een Duitser. Naast ons meert even later nog een Fransman af. Niet lang daarna komt de vriendelijke en naast het Spaans ook nog Frans en Engels sprekende havenmeester alsnog. We mogen blijven liggen en hij is heel simpel met de paperassen. Die avond gaan we de kant op en vallen met onze neus in de boter. In de kroeg Sa Fonda 74 (opgericht in 1947) nemen we tapashapjes en wat te drinken. Ik lees in de kaart dat ze hier regelmatig goede bands laten optreden. We krijgen uitstekend te eten en kunnen volstaan met de tapas/voorgerechtjes. De bediening spreekt ons consequent in het Duits aan en wij proberen maar steeds consequent in het Spaans te bestellen. Om 21.00 uur blijkt er inderdaad een band te gaan spelen en wij zitten op de voorste rij. Ze coveren op uitstekende wijze jazz en blusnummers en we raken onder de indruk van hun solopartijen. Als we wat later over de zeer druk bevolkte boulevard lopen valt pas goed op hoe veel Duitsers hier zijn. De gedachte dringt zich op dat ze uiteindelijk toch, zij het zonder tanks, de oorlog hebben gewonnen. Het bezettingsleger bestaat uit duizenden Duitse toeristen. De voertaal is Duits. 21 september 2013 Geen 45 maar 235 mijl varen We vertrekken op tijd want we willen naar Menorca dat zo’n 40 mijl verder ligt. Mahon ligt dan nog 5 mijl om de hoek. De wind staat nog altijd in de noordhoek en we lopen er mooi doorheen, hoewel de wind en stroom haaks op elkaar staan en een korte golfslag veroorzaken. Ik heb het natuurlijk weer over het kaapeffect. Mary vraagt op een gegeven moment of we niet meteen door moeten naar Sardinië. Ik ben er meteen voor, maar vraag toch eerst of we het zeker weten. Hebben we genoeg eten, brandstof en water bij ons. Het antwoord is ja. We hebben genoeg voedsel. Mary heeft enkele goed gevulde voorraaddozen en blikken. In de watertanks zit nog 135 liter water en de brandstoftank is nog vol genoeg om desnoods de hele afstand van 235 mijl te motoren. Gelet op de goede wind kunnen we in elk geval deze dag nog flink zeilend mijlen maken. Dus gaan we. De eerste 50 mijl is het nog klotswater omdat we echt uit de invloed van Mallorca en later Menorca moten komen voordat het water wat vriendelijker wordt. Mary vraagt zich af waarom ze ja heeft gezegd, maar gelukkig zwakt de wind vanaf een uur of negen in de avond wat af en kunnen we ons wat relaxter bewegen. We genieten van een lekkere maaltijd en even later van een mooie zonsondergang op volle zee. We trekken alle drie een lange broek aan en een fleecetrui, want het wordt snel kouder. Voor het om 21.15 uur helemaal donker is leggen we het eerste rif in het grootzeil. Mary gaat naar kooi met een beetje pijn in haar buik. Jaap en ik genieten intens van de heldere sterrenhemel met miljoenen sterren in een heuse melkweg. Als de maan op is ga ik ook even maffen tot mijn wacht om 24.00 uur begint. Jaap roept mij kort daarna omdat er een passagiersschip op een kruisende koers ligt. Het is lastig de navigatielichten te onderscheiden tussen al die feestverlichting, maar we komen er uit en het schip passeert schuift op 2 mijl voor ons langs de nacht in. Jaap komt om 03.00 uur weer aan dek en ik los hem dan weer om 05.00 uur af. De wind blijft steeds variëren tussen 7 en 19 Knopen Noord/NoordOost. Dat betekent dat de motor af en toe bij moet om de gang er in te houden en ook de accu’s te vullen. Overdag kunnen de zonnepanelen de stuurautomaat en alle andere instrumenten qua energieconsumptie overigens redelijk bijhouden. ‘sMorgens rond 08.00 uur komt Mary weer aan dek. Die heeft lekker geslapen en is blij dat we lekker vooruit komen. Dat is nog best relatief als je je bootje tergend langzaam over de kaart ziet schuiven. De 22e september beloofd een mooie dag te worden. De bimini, die we gisteren weghaalden, kan er weer op. De wind zakt geleidelijk verder in en ik hoop maar dat die niet nu al naar het oosten draait. Dat gebeurt niet. Het water wordt steeds vlakker en omdat we iets in de schroef hoorden slaan besluit ik die te inspecteren. Dat geeft nog best een speciaal gevoel zo midden op zee. Het is hier 3 kilometer diep en de kust is nog zo’n 60 mijl ver. Het oerinstinct wordt bedwongen. Ik zie niets onregelmatigs aan de schroef in het helderblauwe water. Even later gaan ook Jaap en Mary te water. Het is genieten. Als we verder varen worden we getrakteerd op nog twee kadootjes. Eerst zien we een zeeschildpad. Het beestje duikt niet weg en laat zich goed fotograferen. Nog wat later spot ik een groep dolfijnen. We varen er rustig op af. Jaap is compleet verrukt (raar woord eigenlijk) als de beesten rond de neus van de boot dartelen. Mary maakt werkelijk fantastische opnames met de Ipad. De dolfijnen lijken in de lucht te zweven door het heldere blauwe water. Dit is GENIETEN met hoofdletters. Om de beurt doen we nog een kleine siësta en dan maar rustig doormotoren in de naar zuid draaiende wind.

vrijdag 20 september 2013

20 september 2013 (2) Mallorca

18 september 2013 Jaap komt aan boord De regenluchten zijn verdwenen, het is lekker warm (je kan nu zonder weg te schroeien in de kuip ontbijten) en we gaan verder met het opruimen van de boot. Onwijs veel spullen moesten een andere plek vinden om de hut voor Jaap vrij te krijgen. Het schrijven van een paar stukjes blog en ordenen van de plaatjes neemt iets te veel tijd in beslag en op een hol gaan we nog boodschappen doen, maar we zijn nog op tijd. Om 16.30 uur komt Jaap aan en we nemen eerst maar een drankje. Dan vertrekken we naar Palma Nova en ankeren in de baai die uit de wind ligt. De wind was dus al weer gedraaid. Onderweg zeilen we langs Palma stad en genieten, zij het op afstand, van de mooie kathedraal. De masten van de enorme zeiljachten komen qua hoogte overigens nog dichter bij de hemel dan de torenspitsen van het Godshuis. We ankeren op een mooie plek en we gaan zwemmen. De overgang kon voor Jaap niet groter zijn. Die morgen leek de herfst in Nederland te hebben toegeslagen. Nu ligt hij in heerlijk warm (nog ca 25 graden) glashelder zwemwater. We kletsen lekker bij in de kuip met uitzicht op Hawaï en Honolulu. In een van die hotels speelt een perfecte coverband van de Beatles. Hoe mooi wil je het hebben? 19 september 2013 Ankeren in La Rápita Na een heerlijk ontbijt vertrekken we richting zuidoostkust van Mallorca. Het reisdoel is Colom. Het log zit vast. Dat heb ik al eerder pokvrij moeten maken. Straks maar even duiken. De eerste uren met heel weinig wind motoren dus. Daarna zoals voorspeld weer een windshift van noordwest naar zuidoost. Dat ging net als gisteren gepaard met veel wind en regen. Gelukkig van korte duur, maar gelet op de voorspellingen besloten we een oppertje te zoeken in La Rápita. In Menorca wordt die nacht windkracht 9 voorspeld en wij blijven liever aan de beschutte kant van Punta Salinas, de zuidpunt van Mallorca. Het CQR anker krabde weer eens over de grond in de buien en het Rocna anker moest er aan te pas komen. Dat gaf voldoende zekerheid om ook nog even aan land te gaan voor een wandeling. Het plaatsje leek wel uitgestorven, maar het was goed om de beentjes weer even te strekken. Ook hier gezwommen en het log weer schoongemaakt. Jaap geniet van het varen en de omgeving. Wij genieten omdat we zo onze ervaringen kunnen delen. Via het blog doen we dat ook wel, maar dat is toch anders dan samen genieten. De foto is nog van Ibiza met uitzicht op de ondergaande zon. 20 september 2013 Ankeren in Puerto Petro Om 10.30 uur varen we weg om alsnog naar Colom te varen. De lucht is nog steeds instabiel en boven land zien we overal wolken. In de verte zien we Ilia de Cabrera liggen, het eilandje waarnaar dit meteogebied is vernoemd. De meteo berichten zijn overigens lastig te volgen. Op de Navtex (weerontvanger speciaal voor zeevaart) komen berichten uit allerlei landen, maar ieder land gebruikt z’n eigen aanduidingen voor stukjes van de Middellandse Zee. Gelukkig geven de Pilots genoeg informatie om de gegevens juist te kunnen interpreteren. In elk geval hoeven we nu nog niet naar Sardinië want van de Golf van Lion tot de Ionische Zee rookt het van de wind. Dat systeem zou over een paar dagen wegtrekken. Hopelijk gebeurt dat ook. Wij ervaren hiervan nu alleen de swell (deining op zee) en de bewolking. Ook de draaierige wind is er een gevolg van. Plotseling zien we weer een Hollandse boot. Het blijkt de wedstrijdboot "Roark" met enorme nationale vlag en Bimini! Al varend ontdek in net voor Colom een prachtige “fjord” Pto Petro. Gelet op de weer aantrekkende oostenwind besluiten we deze te pakken als volgende stopover. Nog net voor de bui krijgen we een boeitje aangewezen waaraan we voor €20 mogen vastknopen. Straks de kant op om (eindelijk) deze verhaaltjes te posten.

20 september 2013 Naar en rond de Balearen

14 september 2013 Oversteek naar Ibiza Het is compleet windstil als we om 08.00 uur de mooie haven van Calpe verlaten om naar Ibiza te varen. Buiten staat al evenmin wind, maar des te meer deining, die het gevolg is van de wind van gisteren en van het zeegebied ten zuiden van ons. Daar staat een stevig windje. Wij varen vijf uur op een steeds vlakker wordende zee en zien het vaste land van Spanje steeds verder achter ons verdwijnen. Om half twee begint het te waaien en kan de motor uit en genieten we van een mooi zuidenwindje. De Bimini blijft al die tijd op staan, want de zon prikt hevig. Ibiza komt al snel in zicht. Dat wil niet zeggen dat we er al snel zijn. Wij Hollanders zijn gewend om meteen ergens te zijn als we het zien. Hier is dat wel even anders. Een hoge berg aan de horizon, zoals de Sierra’s van Zuid Spanje of de toppen van Mallorca, zie je al van een mijl of 40 bij helder weer. Dan moet je nog wel een uurtje of 6 varen. Wij varen langs de rots Ilia Vedra en laten het anker om 19.15 uur vallen in Cala d’Hort. Klinkt als…., maar dan met glashelder zwemwater en een heerlijk zonnetje. Aangezien de deining hier ons nog wat te veel is zoeken we een rustiger plek en vinden die achter Punta des Ilsoar. Het is een piepklein baaitje, waar alleen nog een Bavaria 38 ligt. We genieten van een prachtige rood ondergaande zon vanuit de kuip. Om 21.30 uur is het pikdonker. Voor de nacht stellen voor de zekerheid de achterwacht op de Iphoneharde in, want de wind zal draaien en de rotsen zijn op 40 meter afstand. 15 september 2013 Genieten van schitterende baaitjes op Ibiza Gedurende de nacht is de wind inderdaad gedraaid en komt recht uit zee. Ik wordt altijd een paar keer wakker ’s nachts en ga dan even aan dek om te controleren of alles nog goed ligt. Ondanks het draaien van de wind blijft het anker goed houden. We vertrekken omdat nu ook hier de deining niet prettig meer is. Na de volgende kaap ligt de grote baai van San Antonio. Hier vinden we een schitterend baaitje met wit strand. Het is Playa Cala Basa. Het enige bezwaar is de disco muziek die vanaf de strandtenten de baai in dendert. We blijven er de hele dag luieren, zwemmen en lezen. Ook toeren we wat rond met de rubberboot. Er ligt zowaar een zeilboot uit Vlissingen. De schipper vertelt dat de havens op Ibiza minimaal €100 kosten. Ibiza zelf en Palma kosten zo maar €200 per nacht. Hij heeft al 30 dagen achtereen geankerd. Rond een uur of drie steekt er een stevige wind op als gevolg van een bui aan de andere kant van het eiland. Enkele boten slaan van het anker. De meeste boten vertrekken naar een veilige haven. Wij blijven, maar gaan in verband met de voorspelde oostenwind later wel naar de andere kant van de baai, naar Cala Grassio. Het anker trekt eerst een paar keer zeegras op en pas als we in het heldere water op 5 meter diepte een kaal stukje zandbodem zien bijt het anker zich goed vast. Ook een mooi baaitje, waar we als het nacht wordt weer alleen liggen. De strandtent is vast van een Nederlander, want de DJ spreekt gewoon Nederlands. 16 september 2013 Ankeren in ouwe hippie baai Na een rustige nacht, waarin de wind de boot volledig ronddraait, vertrekken we om verder te varen langs de noordkust van Ibiza. We hebben contact gehad met zeilmaat Jaap Boers, die ons gaat vergezellen bij de oversteek van de Balearen naar Sicilië via Sardinië. Dat zijn afstanden van dik honderdvijftig mijl en Mary wil die niet met z’n tweetjes doen. We zien ook geen andere boten waarmee je kunt opvaren. Met Jaap erbij geeft dat net de extra power die we nodig hebben bij dat soort oversteken. We moeten nu dus wel richting Mallorca. Maar eerst varen we dus langs de rotsachtige kust en gaan ankeren in Porto San Miguel. Dat blijkt een baai die wordt gedomineerd door ouwe hippies. Er liggen een stuk of 8 zeilboten voor anker, maar we vinden een goede plek. Aan land komen met de bijboot is ook geen probleem, ondanks de natuurlijk nu net opstekende wind en bijbehorende swell. Ook nu gaan enkele boten van hun anker of blijken de buurman te raken, maar wij vertrouwen ons anker helemaal omdat ik dat vol achteruit varend heb getest. Op de wal nemen we een lichte lunch met een biertje en zijn eigenlijk stomverbaasd over de hoeveelheid flower power types. Aan de oever ietsje verderop zitten diverse ietwat gerimpelde hippies in hun blote reet te genieten van de zon en mogelijk wat weed. Dat ruik je hier namelijk wel. Zo belanden we dus van de discojeugd in de hippie oudjes. 17 september 2013 Van de Hippies naar Vijftig tinten grijs De volgende dag vroeg op, want we moeten 60 mijl varen naar Mallorca. Omdat ik geen goed weerbericht kan krijgen even onze routeerder Andre Sluimer geraadpleegd. Moeilijk om het precies te zeggen door alle elkaar soms tegensprekende weersites. Het zou rond de 15 Knopen uit het noorden waaien en volgens sommigen ook soms 22 Knopen. Aan het eind van de middag bij Mallorca minder wind. Het klopte allemaal redelijk. Om 8 uur stond er al 13 knopen wind en eenmaal in de Straat van Mallorca trok die aan tot 24 Knopen, ofwel windkracht 6. Het beoogde doel, de noordwestkust van Mallorca werd onderweg bijgesteld, want we konden niet hoger dan zo’n 50 graden aan de wind zeilen in verband met de golfhoogte. De golven groeiden tot 2 meter. Dat betekent een afstand tussen golftop en –dal van circa 4 meter en dan torenen de golven boven de boot uit. Alles liep goed, maar comfortabel is anders. Naarmate de wind aantrok stelden we steeds de zeilen bij. Het tweede rif en een puntje rolfok was goed voor 7 mijl voortgang. Bij het wegrollen van de Bimini, die bovenop de golftoppen dreigde te worden weggeblazen, bevond Mary zich even in het luchtledige doordat zij nog in een omhoog gaande beweging zat en de boot weer onderweg was naar beneden. Dat zijn geen leuke ervaringen en ze zijn ook niet bevorderlijk voor het moraal. Maar gelukkig herstelde Mary zich snel. Wat later op de dag zwakte de wind inderdaad wat af naar een comfortabele 18 Knopen. We werden gebiologeerd door een al de hele middag boven de westkust van Mallorca hangende loodgrijze lucht, waaruit een soort rolwolk onze kant uit kwam. Of gingen wij die kant op? Op de marifoon hoorde ik dat de wind in de avond naar het oosten zou draaien. Dat gebeurde dus onder die rolwolk zoals ik al vermoedde. Nog zo’n 20 mijl te gaan. Wat we daar meemaakten was weer een heel nieuwe ervaring voor ons. De golven van de noordenwind ontmoetten de golven van de zuidoostenwind. Het gevolg is een heksenketel, die zich laat omschrijven alsof je met boot en al in een achtbaan of wasmachine zit. Er viel geen pijl te trekken op de golfrichting, het regende een half uur lang pijpestelen en om ons heen zagen we tegen elkaar kletsende golven, die uit arren moede dan maar recht omhoog spoten. De leuke snelheden van die dag liepen terug naar voortkruipen met een knoop of 3. Na een uurtje kregen de zuidoostenwind golven de overhand en moesten we opnieuw een andere bestemming zoeken. Dat werd San Antonio de la Playa. De wind nam geleidelijk af toen we onder de kust kwamen in de baaivan Palma. De stad en de daarachter liggende bergen bleven gehuld in minstens 50 tinten grijs. We kwamen vermoeid, maar voldaan aan in de kleine haven, die zowat onder de landingsbaan van de luchthaven lag. We waren weer een ervaring rijker en kregen nog meer vertrouwen in boot en bemanning. Tegen betaling van €96 mochten we een plaatsje zoeken en van een verdiende nachtrust genieten.

vrijdag 13 september 2013

11 tot 13 september 2013 Benidorm Basterds

11 september De burcht van Alicante bedwongen Een goede nachtrust geeft ons de energie om aan het volgende deel van onze reis te beginnen. In de haven staat geen zuchtje wind, maar buiten blijkt het toch te waaien. Recht op de kop naar Ilia Tabarca en daarna bezeild naar Alicante. Toch laten we de zeilen ongebruikt en motoren op ons gemak de 7 mijl naar Alicante. Daar worden we weer keurig opgewacht door twee marineros, die mij al direct het idee geven dat dit een dure haven is. Dat klopt. Voor een nacht vraagt de uiterst vriendelijke baliemedewerkster €66! Voor alle duidelijkheid: voor het afmeren van de boot dus. Ze spreekt Engels met een Australisch accent en blijkt er ook gewoond te hebben. De hele familie gaat terug naar Australië omdat ze denken dat het de eerstkomende 20 jaar niet goed zal gaan met de Spaanse economie. Wij meren de boot af, doen weer een Siësta en gaan daarna de stad in. Een mooie stad met een lange geschiedenis, die hier heel duidelijk is af te lezen aan het fort dat de haven, de stad en de hele vallei overziet. Het fort werd al gebruikt rond het jaar 1000 om de aanvallen van de Moren te pareren. De hele bevolking inclusief alle dieren gingen bij het zien van onraad massaal naar de hooggelegen veilige burcht. Uiteraard hebben de Engelsen ook deze rots een tijd in handen gehad. De Spanjaarden wilden hen verdrijven en groeven een lange tunnel onder de burcht, waarin ze explosieven plaatsten. Het werd een reuzenknal, die men hier vergelijkt met de bom van Hiroshima. De helft van de burcht stortte in en de rondslingerende brokstukken vernielden onderweg naar beneden 4000 huizen rond de burcht. Niet zo slim. Na jaren van verval is het nu een mooie toeristische attractie, die ook wij wilden zien. Nu had ik al een beetje last van m’n rug, maar dat is er die middag niet beter op geworden. De lift naar boven was een makkie, maar de wandeling naar beneden via de oude binnenstad werd een martelgang. Ik liep als een oude man te strompelen en moest uiteraard af en toe even halteren bij een kroeg of eettent. We aten voor het eerst in Spanje paëlla, maar dat bleek geen goede keus. Op de boot nog een afzakkertje dan maar.Ww zien in deze mooie stad bomen met de meest fantastische stammen, die zich als een soort luchtwortels in de aarde vastgrijpen. Sommige wortels zijn bijna even groot als het bladerdak boven de bomen. 12 september Benidorm Basterds De prijs van de jachthaven en de weerberichten, die spreken over 2 tot 3 Bf maken dat we losgooien en verder varen richting de volgende kaap, waar de oversteek naar ibiza kan worden gemaakt. Denia komt niet in aanmerking. Piet van de Wees vertelt dat z’n zus plotseling is overleden en hij en Nelleke weer teruggaan naar Nederland. Volgend jaar weer een kans. We gooien de dieseltank maar vast vol, want de prijzen zullen wel stijgen op de eilanden. Er kan na Gibraltar 139 liter bij voor de tank weer vol is. Na enig rekenwerk komen we nu uit op een gemiddeld verbruik van 2,7 liter per uur. Buiten staat meer wind en swell dan de berichten voorspelden. Al snel kruisen we op tegen 22 knopen wind. Een kaapwindje? Nee de wind blijft tot we na een uurtje zeilen weer overstag gaan richting Benidorm. Gelet op de golven hebben we geen zin veel verder te gaan, maar al snel zakt de wind terug naar een comfortabele 16 knopen en wij proberen tot Calpe te komen. Met kruisen meegerekend toch al snel 40 mijl ver. Bij Benidorm ligt een klein eilandje dat we lang blijven zien, want ook daar een kaapwind, die aantrekt tot rond 24 knopen. Ook de lucht trekt helemaal dicht. Eerst alleen rond de Sierra’s, die hier rond 1500 meter hoog zijn, maar later trekt het helemaal dicht.

dinsdag 10 september 2013

31 aug t/m 10 sep 2013 Terug in Spanje

31 aug t/m 10 september 2013 Zo, we zijn weer op ons bootje. Dit stukje tik ik in Santa Pola, want daar hebben we de boot achtergelaten. Ondanks de 24 uurs bewaking weet je nooit hoe het afloopt, maar hij lag er nog en we hebben intussen al een heerlijk dagje achter ons. Het begon vanmorgen vroeg in Naarden. Om 04.30 uur loopt de wekker af, want het vliegtuig vertrekt om 06.30 uur. Onchristlijke tijden, maar dat krijg je met die “goedkope” vluchten. Nick brengt ons weg met z’n nieuwe Volvo V70. Bij de douane merk ik dat ik de sleutel van mijn auto nog in m’n zak heb….niet zo slim. Gelukkig kon een behulpzame KLM stewardess hem korte tijd later alsnog aan Nick geven. We beginnen met een vertraging want de Franse verkeersleiders zijn weer eens in staking. De buurvrouw roept: “Maar we gaan toch naar Spanje?”. Er wordt behoorlijk gekankerd door een stelletje onbenullen, maar wonder boven wonder kunnen we na een uur alsnog weg. In Alicante is de bus al weg dus we nemen een taxi. Niet duur en heel snel. Om 11.00 uur zijn we bij de boot en een uurtje later liggen we al in het water. Het is “maar” een graadje of 28, maar we hebben al snel verkoeling nodig. Dit keer doen we heel Spaans ook een Siësta middagdutje. Heerlijk. Morgenvroeg weg, want het gaat later op de dag stevig waaien uit de richting waar we heen willen. Terugblik Het was heerlijk om even een korte pauze in onze lange vakantie in te kunnen lassen. Vooral het weerzien met de kinderen en kleinkinderen is hartverwarmend. Ook leuk om even mee te kunnen zingen bij de eerste repetitie van m’n onvolprezen zeemansliederenkoor De Kleine Jantjes (voor de liefhebbers zijn er nog CD’s). Ik kon ook nog even een Dordt in Stoomvergadering bijwonen en als klap op de vuurpijl hebben we nog de barbecue van de WSV De Kil kunnen meemaken. Dan is er heel wat bij te kletsen met oude en nog oudere zeilmaten. We konden nog net voor hun vakantie naar italië een dagje doorbrengen met Klaas Hiske en kleine Tobias. Wat een mooi en vrolijk mannetje is dat geworden. Hij groeit als kool. We zijn met z’n allen naar het Rijksmuseum geweest. Wat een mooi museum is dat weer geworden. Kan ik iedereen aanbevelen. De Nachtwacht blijft het topstuk, maar ik heb ook lol in een van een Engels vlaggeschip geroofd spiegelstuk dat daar is opgehangen om de Engelsen er aan te herinneren dat de Nederlanders ze tot drie keer toe in de pan hebben gehakt op zee. In die tijd was onze stadgenoot Cornelis de Witt de vlootvoogd, die de strategische beslissingen nam. Overigens weer erg genoten van het bruisende Amsterdam. Een heerlijke stad, die we als “toeristen in eigen land” erg kunnen waarderen. Matthijs en Famke zijn gaan samenwonen in de Kinkerstraat in Amsterdam, in het huis waar Klaas Arie ook heeft gewoond! Matthijs had veel hulp van z’n vrienden en ik kon helpen met het leggen van een kliklaminaatvloertje. We zijn ook nog even bij (Mary’s zus) Nelleke en Sjef in Doorn geweest, bij tante Leny in Kloetinge en mijn zus Elsa in Middelburg. Lekker rondgetoerd en vooral veel tijd bij Marleen en Nick met hun schatjes Zara en Amber doorgebracht. Op de warmste septemberdag sinds mensenheugenis hebben we een paar keer gezwommen in de haven voor het huis van Nick en Marleen. Die wonen op een soort vakantie adres. Maar goed. Je snapt: wij waren weer aan vakantie toe en zitten nu lekker in een afkoelend temperatuurtje te tikken en Wordfeuten. Nog geen foto’s, die komen later.