17 februari 2014 Zomeren in februari

Het is volgens velen een zachte winter. Ook hier. Het verschil met Noord West Europa is dat er daar een vrij constante stroom depressies de mensen het leven zuur maakt. Hier lijkt het alsof de zomer morgen kan beginnen. De dagen lengen, de bloemen in de bomen, bermen en weiden bloeien al. Het moet in dit seizoen veel regenen. We kregen daarvan wel wat mee, maar de mooie dagen krijgen nu toch de overhand. We bevinden ons al weer een aantal dagen in een hogedruk gebied met veel zon en nauwelijks wolken. De dag begint laat en eindigt vroeg. Dat wel. ‘s Nachts koelt het af naar een graad of 10, maar als het half elf is geweest krijgt de zon zomerse trekjes. De wintertent over de kuip ritsen we weg en we brunchen in de zon. Zonnebrillen en petjes op. Nog even en de Bimini moet er weer schaduw geven! Om ons heen komen steeds meer mensen uit hun holletjes, werklui beginnen aan de voorjaarsklussen van niet bewoonde boten. Live-a-boards halen spullen uit de kuipbakken en onder uit hun boot en geven alles een opfrisbeurt. Wij doen dat ook, maar zorgen dat er nog genoeg tijd is om lekker te genieten. Vorige week hebben we een autootje gehuurd om twee dagen rond te toeren over het eiland Levkas/Lefkas/Lefkada/Lefkádha of hoe ze het ook noemen. Al die benamingen houden verband met de verschillende Griekse dialecten. Als eilandbevolking houd je je eigen taal in stand immers. De eerste dag hebben we met een Hyundai Metz van Eurocar de westkust verkend.Via een slingerende weg naar boven, met de mooiste vergezichten op Levkas (en onze haven)

en de meest pittoreske plaatsjes, kwamen we in een soort maanlandschap bovenaan de hoogste heuvel van het eiland. Dat was best even eng, want de weg voert hier langs een zandafgraving en een militair terrein. Fotograferen strikt verboden! Je moet er niet aan denken dat je met weg en al de afgrond in schuift en wordt bedolven onder tonnen zand. Daar denk je natuurlijk wel aan, maar rijdt intussen gewoon door. Over weggetjes met diepe scheuren en duidelijke sporen van verzakking. Het resultaat is uiteindelijk de moeite alleszins waard.

Een wonderschoon kapelletje helemaal op de top van de berg Elati (eigenlijk nog altijd een heuvel van 1157 m) met rondom spectaculaire vergezichten. Aan de horizon het Pindhos bergmassief van Centraal Griekenland. De hoogste toppen daar behoren met hun 2312 (Tymfrístos) en 2637 (Smólikos) tot de hoogste bergen in Griekenland. De allerhoogste berg is de Olympus met 2917 meter. Naar beneden kijkend zien we de vele eilandjes rondom Levkas. Meganissi met z’n vele baaien zullen we later dit jaar nog van dicht bij gaan zien, maar ook de andere eilanden zoals Kefalonia, Ithaki, Kalamos, Kastos of Atokos komen nog aan de beurt. Nu lijken het speldenprikjes. We scharrelen weer naar beneden en kiezen een weggetje richting de westkust. Daar bezoeken we, rijdend langs talloze gesloten restaurantjes, Porto Katsiki. Er is geen haven, maar wel een prachtig strand met glashelder water dat door de zon en de lichte bodem lichtblauw kleurt. Dit behoort volgens de lokale bewoners tot de mooiste stranden van de Middellandse Zee.

We rijden zo’n 7 kilometer al slingerend en langzaam stijgend weer terug naar de hoofdweg. Ook de hoofdweg is een heerlijk slingerpad vergeleken met de B-wegen van Nederland. In het leuke maar verstilde vissersplaatsje Nikitas vinden we zowaar een kroegje met een openstaande deur. We nemen een glaasje, maar blijven niet eten want de keuken is dicht. Op straat weer een hele verzameling katten. Het stikt hier werkelijk van de katten. We eten kat noch hond bij de Chinees, maar een afhaal-pita giros op de boot. Vandaag genoeg indrukken opgedaan. De volgende dag nemen we een route aan de oostkant van Levkas. Eerst naar Nidri voor een koffietje. Hier is nog wel het een en ander open, maar gezellig is anders. Het weer is in tegenstelling tot de vorige dag wat regenachtig. Dat komt goed uit want we willen de Katappakte{ waterval gaan bekijken. Even zoeken tot we het juiste weggetje naar boven hebben gevonden, want de verwijsborden zijn matig tot slecht. Het weggetje er naar toe ook. Je denkt al gauw dat het dan wel niet zo veel zal zijn, maar dat blijkt anders uit te pakken. Bij een parkeerplaatsje, waar zowaar ook een andere auto staat, zien we een wandelpaadje dat bij een kleine waterval uitkomt. Dit is niet wat we op de plaatjes zagen. Nee, er loopt nog een ander paadje verder omhoog. Dat wordt steeds glibberiger, ook al omdat het regent. We hebben uiteraard de paraplu in de auto laten liggen, denkend dat we zo terug zouden zijn. Na 20 minuten klimmen en bijna uitglijden wordt het boven ons geleidelijk droger, maar onder en naast ons steeds natter. We zijn in een kloof terecht gekomen, waar het regenwater zich doorheen perst. Eigenlijk gelukkig dat het gisteren niet regende. Dan waren we nooit tot het eindpunt gekomen. Nu wel, ondanks het gedeeltelijk weggespoelde pad en de op veel plaatsen ontbrekende leuningen aan de rotswand.

Ook hier moet je er niet aan denken dat deze kloof, die precies op de grens ligt van de breukzone tussen Levkas richting Athene, zich boven je zou sluiten….Kortom weer een spannende ervaring voor deze polderkinderen. Door het geklater van de waterval kunnen we elkaar slecht verstaan. Pas later bij het bekijken van de videobeelden hoor ik dat Mary uitroept: “Welcome in paradise!”.

Een half uur later staan we weer met beide benen op de grond. Hoewel, onze fantasie wordt opnieuw geprikkeld: de bomen hier hebben een hoog “donkere bomenbos” gehalte. Ik denk dat Maarten Toonder hier inspiratie heeft opgedaan voor z’n tekeningen voor Olie B. Bommel. Schitterende bomen, die een onheilspellende sfeer oproepen. Tijd om weer in de Eur-opa-car te springen en op weg te gaan naar ons lunchadres. Hoog in de heuvels moet een goed restaurantje zitten dat wordt gerund door een Engels echtpaar. Na oneindig veel bochten omhoog komen we aan in Vafkeri en vinden het restaurantje, dat veel weg heeft van een Zwitserse berghut. Het restaurant zit in het deel waar de stal zat en waar vroeger de beesten het huis opwarmden. Lekker gegeten. Geen lunch, dat stond niet op de kaart. We rijden weer naar beneden en bezoeken mogelijk de oudste boom van het eiland. Weer zo’n Olie B. Bommel boom. Beneden nog een mooi uitxicht(met een hoog vochtgehalte) op het eiland Stavros, ooit van de Onassis familie. Nu eigendom van een steenrijke Rus.

Onze verkenning van Levkas brengt ons tenslotte in Vasiliki, helemaal aan de Zuidkust van het eiland. Ook daar wachten restaurantjes en wat achtergebleven oudjes op het nieuwe seizoen, dat ongetwijfeld ook dit plaatsje weer tot leven zal brengen. Met een verwijzing naar een advertentie voor een uitzendbureau sluit ik dit hoofdstukje met de woorden: “Het waren twee inspirerende en mooie dagen!”.

10 februari 2014 Afwisselend bestaan

Ons zeilersbestaan wordt gekenmerkt door een grote mate van afwisseling. Dat wordt bepaald door de verschillende weersomstandigheden tijdens het varen, de afwisselende landschappen en natuurlijk de steeds weer andere havens, havenmeesters, buren, kassières en kroegbazen. In de wintermaanden blijf je op één plaats met de boot, maar de afwisseling blijft, al is die van een andere aard. Dan heb ik het niet over de aardbevingen op het 30 kilometer verder gelegen eiland Kefalonia, waar we hier (in de boot althans) niets van merkten. Die zijn namelijk eerder regel dan uitzondering in deze regio. Heel triest voor zo’n eiland om al weer zo’n verwoestende beving te moeten meemaken. In 1953 was het daar nog een graadje erger, toen gingen vrijwel alle huizen plat. Griekenland ligt op meerdere aardplaten, die af en toe bewegen. In Levkas komen twee van die breukzones samen. Nog een geluk dat er nu geen doden zijn te betreuren. De nieuwe huizen moeten een betonnen casco hebben, de oude hebben stenen tot de eerste verdieping en daarboven is het houtskeletbouw afgezet met golfplaat.

Dit voorjaar gaan we zeker nog naar Kefalonia. Ben benieuwd hoe het er daar over een paar maanden uitziet. Nee, de afwisseling wordt uiteraard nog altijd vooral bepaald door het weer. We hebben al twee dikke onweersbuien gehad. Geen thunderstorms met veel wind, maar wel veel gedonder en kletterende regen. Er zijn in deze maanden perioden met regen, soms 24 uur lang heel veel regen. Alles staat blank, het water in de bergbeekjes buldert naar zee. Soms is het buiig weer, waarbij je de kans krijgt even naar het bakkertje in het dorpje te gaan of op de fiets te springen gauw heen en weer naar de supermarkt.

Eén of twee keer per week is er een bijna zomerse dag, waarop de zon al weer ongenadig heet kan zijn. De kuiptent ritsen we weg, we poetsen het Saharazand van de boot en ik zet in korte broek en ontbloot bovenlijf stukje bij beetje de boot in de was.Mary geniet van de zonnewarmte.

‘s Avonds gaat de tent er weer op, want als de zon achter de heuvels verdwijnt, is het meteen koud. Dan gaat de heater aan. Die maakt wel wat herrie, maar de stroom is al betaald en niemand klaagt over gebrek aan capaciteit van het stroomnet. De dieselkachel gaat s’morgens een poosje aan. Die stookt in korte tijd de boot behaaglijk warm. Een uurtje later is de douche weer droog en de condens op de aluminium raamlijsten verdwenen. Op zo’n mooie dag gaan we lekker fietsen.

De ene keer een rondje rond de lagune, de andere keer een stukje verder het eiland op. Deze week eerst heerlijk gefietst tussen de olijf- en sinaasappelboomgaarden in de buurt van Lygia, waar we een onverwachte ontmoeting hadden met een kudde schapen en een boertje die z’n overtollige hout verstookte. We genoten ook vandaag weer van de prachtige vergezichten vanaf de heuvels, die in het kader van de fitness natuurlijk eerst, alsof het de Tourmalet zelf is, bedwongen moeten worden. We vinden onderweg geen plek voor een glaasje sap. Alles is dicht. Sinaasappels zijn hier wel in overvloed. Op het groentemarktje bij de haven kocht ik deze week een zak met 40 mooie sinaasappels voor €4. Elke morgen vers sap. Ook van bloedsinaasappels, die volgens Mary, die het opzocht op internet, supergezond zijn als de kou er over is geweest. Gelukkig niet de Vorst, die heeft het al druk genoeg. Vandaag belanden we na ons fietsrondje in het Piratescafé aan de stadskade van Levkas.

Met uitzicht op de winterstalling van de zomerschepen op een schiereilandje midden in het Natura 2000 gebied.

Afwisseling krijgen we ook door het ons zelf opgelegde dagprogramma: Ontbijten, Nederland beweegt, krantje downloaden (aan lezen kom ik overigens amper toe), beetje huishouden, klussen (luchthapper gereviseerd, oliefilters vervangen, waaier van waterpomp gecontroleerd, etc), boodschappen doen, eten en drinken. Drinken kan ook heel afwisselend zijn. Zo hebben we Jan en Elaine gevraagd om bij ons te komen eten toen ze net hier aankwamen. Er gingen twee flessen witte wijn doorheen. Mary dronk rode wijn en ik bier. Dat tafereel herhaalde zich afgelopen week aan boord van de Michy. Elaine had gekookt en ook nog Tony en Dyana en Lou uitgenodigd voor de maaltijd. Het werd een heel gezellige avond. Tony en Dy varen al 20 jaar op een catamaran van een rijke eigenaar, die slechts enkele weken per jaar aan boord is. Als echte Engelsman kan hij urenlang sterke verhalen vertellen. Hij laat ook foto’s zien van de grote vissen die hij ving tijdens z’n reizen tussen the Med and the Carib. Later die avond werd het geluidsniveau nog wat opgevoerd toen Jan en ik luidkeels Dublin’s Fair City zongen. Volgende week is de eerste repetitie van het shantiekoortje van Lefkada! Rosa heeft bladmuziek van Cees van der Pijl gekregen en dat gaan we uitproberen. Na al die herrie is er ter afwisseling ook stilte. Het is vaak helemaal windstil en je hoort dan ook werkelijk niets. Tijdens een wandeling door Levkas is het soms opvallend stil. Heel veel winkels en horecabedrijven zijn gesloten. Het is off season. Geen handel. Waar de uitbaters zijn en waar ze dan nu van leven is mij een raadsel. Misschien zijn ze allemaal naar dat Italiaanse dorp, waar ongetwijfeld alle La Venezia-uitbaters 6 maanden per jaar uitrusten van het ijs verkopen. Gelukkig is Levkas de hoofdplaats van het eiland en als ik er s’morgens een broodje haal is het op straat gezellig druk en sta ik bij de bakker in de rij. Afwisseling dus.

Om af en toe ook eens een ander hoofd te zien dan dat van je geliefde, onderhouden we de broodnodige sociale contacten en zitten bijna elke dag wel even op het internet via de Wifi van een of andere kroeg. Mary heeft contacten via het Wordfeuten en Facebook. Zo weten we nu ook dat broer Henri weer een boot heeft gekocht in St Maarten. Ik onderhoud de contacten met het thuisfront via de mailbox en door het werken aan de sponsorwerving voor Dordt in Stoom. Om minder afhankelijk te zijn van de nog altijd matige Wifiverbindingen vandaag maar weer eens informatie ingewonnen bij de lokale provider Cosmote over een goede internetverbinding met een dongel. De Europadekking van KPN werkt overigens goed, maar kost wel wat. Af en toe hebben we even een facetime contact met kinderen en kleinkinderen. Met zo’n dongel kan dat vaker en straks ook in baaitjes (hopen we). Sociale contacten ter plaatse worden onderhouden door deelname aan de Levkas Singers en over een week ga ik meedoen met de live-a-board shantiezanggroep. Daarnaast is er serieus veel afwisseling in ons taalgebruik doordat we om beurten Engels, Duits of Frans praten tijdens de Skippers Friday of bij de regelmatige ontmoetingen op de steiger, op straat of de kroeg. Mary heeft zich weer laten zien bij het “naaikransje”, waar ze haar haakwerkjes toont en ongevraagd op de hoogte wordt gebracht van de live-a-boards roddels. Ze gaat beginnen met fitness samen met Vanessa van de catamaran verderop de steiger. Afwisseling wordt ook nog veroorzaakt door de berichten van het thuisfront. Niet alleen leuke filmpjes van de kleinkinderen, maar ook sms’jes over de komst van André en Annette in juni. Ze huren zelf een boot en gaan in de herhaling. Ze waren hier al in 1983 als jong stel bij André’s ouders aan boord van een huurboot. Je snapt het leven is vol afwisseling en we komen zo de winter wel door……….Hoewel? Zonder dat heerlijke zeilen of zwemmen in een zonovergoten baaitje lijkt het toch wel erg op het “gewone” leven. Hoe afwisselend is dat dan? Hoeveel routine zit daar in? Elk nadeel heb z’n voordeel: kennelijk heb ik nu wel de tijd om hier af en toe eens bij stil te staan.

1 februari 2014 Terug van weggeweest

Het is zaterdag 1 februari 2014. We zijn al weer bijna een week aan boord van ons drijvend (t)huis. Maandag mooi op tijd op Schiphol voor de vlucht naar Athene met Transavia. Vanwege het vroege tijdstip van vertrek hebben we een hotelkamertje in CitizenM genomen, op twee minuten lopen van de vertrekhal. Een eigentijds hotel met ronde glazen douche- en ronde glazen toiletruimte in de kleine hotelkamer. Heel apart. We zijn keurig op tijd en nemen dus koffie voor vertrek. Als we een half uur voor vertrek bij de gate komen staat alleen de baliemedewerkster er nog! Iedereen zit al in het vliegtuig en wacht op passagiers 62, 63 (wij dus) en 64, 65. Die laatste komen vrij snel na ons, zodat we mooi op tijd vertrekken en zelfs een half uur te vroeg in Athene zijn. Dat kunnen we goed gebruiken omdat we met de bus van de luchthaven naar de International Busterminal moeten om onze bus naar Levkas van 13.00 uur te halen. We houden precies dat halve uur over en dat geeft rust. Na 5 uur bussen komen we even over 18.00 uur bij de boot aan. Die ligt er keurig bij en binnen is het kurkdroog en ruikt het nog fris ook! Geen last van vocht of ongedierte dus. In no time geeft de dieselkachel warmte en we kruipen na het uitpakken van onze spullen heerlijk in ons eigen bedje. Het voelt als thuiskomen. Eind november vorig jaar vertrokken we vanuit Athene voor een twee maanden lange break in onze reis door de Middellandse Zee. Daar waren we aan toe. Even terug naar kinderen en kleinkinderen. Even wat anders dan bootjes en bootjesvolk. Er op terugkijkend kunnen we ronduit stellen dat we door onze familie en vrienden liefdevol zijn opgevangen. We leefden daar “uit de koffer” en dat gaf velen kennelijk inspiratie om ons te verwennen met overheerlijke Nederlandse kost. In deze paar maanden hebben we meer boerenkool, zuurkool, hachee en stamppot andijvie gegeten dan in drie jaar daarvoor. Heerlijk! Ik plaagde Mary door steeds te roepen dat het ”leven uit de koffers” prima ging, zolang we maar niet “uit de vuilnisbak” hoefden te leven. Dat bleef ons bespaard. Sterker nog: We zijn allebei een paar kilo aangekomen! We hadden volgens sommigen smalle bekkies gekregen door alle inspanningen aan boord. Maar ook in de afgelopen twee maanden waren er inspanningen. De agenda was behoorlijk gevuld. Dagen achtereen twee tot drie afspraken bij familie, vrienden en kennissen en tussendoor serieus werken aan het binnenhalen van sponsorgeld voor Dordt in Stoom, ging ons niet in de koude kleren zitten. Het was goed om in Nederland te zijn, maar we vinden het nu weer heerlijk om aan boord te zijn. Even helemaal niets doen. Vandaar ook nu pas een blogje. Vanaf deze plek een speciaal woord van dank naar Mary’s zus Nelleke, haar man Sjef en hun kinderen Duco, Franca en Brent. Wat heerlijk om zo gastvrij te worden ontvangen! We kregen een sleutel van hun prachtige villa aan de rand van het bos in Doorn en een eigen logeerkamer. Ik heb er volgens Nelleke een vriend voor het leven bij door hun hond Bogy bijna dagelijks mee uit wandelen te nemen. Een superlieve en heel goed luisterende hond. Hij wist precies hoe hij mij kon verleiden om te gaan wandelen en werd gek van blijdschap als ik jas en schoenen pakte. Goed voor m’n beentjes en goed voor Bogy. Mary ging natuurlijk ook vaak mee. We hebben met kleine onderbrekingen 5 weken in Doorn gelogeerd. Daar ook de Kerst gevierd met de Opdammen en Westlandjes samen. Nelleke maakte serieus werk van de Kersttafel en het werd ook een heel gezellig familiefeest.

We zijn met Sjef en Nelleke nog naar de Kerstmarkt in Dordrecht geweest. Stonden 20 minuten als haringen in een ton in de Visstraat!!! Dit jaar 425.000 bezoekers! Moet niet gekker worden. Ben best een beetje trots dat ik dit mede van de grond heb getrokken. Bijzondere bijkomstigheid in Doorn was de mogelijkheid om mee te helpen met het leegruimen van de garage om daar een studio van te kunnen maken. Een vriendin van Nelleke gaat daar schilders les geven en Nelleke later misschien ook workshops. Wij mochten als proefkonijnen aan een schilders les deelnemen.

We hebben natuurlijk onwijs genoten van onze kinderen en kleinkinderen. Wat gaat de tijd snel en wat groeien die kleintjes hard! Dat zie je goed als je ze een paar maanden niet ziet. Al een paar dagen na aankomst mochten we oppassen bij Marleen en Nick, die allebei moesten vliegen. Een heerlijk stel die kleine meiden!

Zara is al een hele meid aan het worden en Amber is ook kleuter af. Begin december natuurlijk ook de verjaardag van Amber gevierd in Naarden. Heerlijk die spontane reacties van de kleintjes. Nelleke en Mary maakten een zeer bijzondere taart. Ik mocht de Sint maken.

De laatste week van december hebben we in Naarden gelogeerd, ook al zo’n prachtig huis aan de rand van de haven van het Naarderbos. Nick pakt stelselmatig onderdelen aan om het verder te verfraaien. We ervaren als grootouders hoe druk het is om naast je baan twee van die guppies groot te brengen. Hier gaat het ook nog eens om onregelmatige banen, waarbij één of beide ouders enkele dagen onderweg zijn. Wat een geregel! Tussen de bedrijven door hebben we Klaas Arie, Hiske en Tobias en ook Matthijs en Famke bezocht. Ze wonen allebei in Amsterdam. Tobias leek het snelst te zijn gegroeid sinds we hem in september voor het laatst zagen. Wat een vrolijk ventje is dat! Klaas en His gaan zeer waarschijnlijk verhuizen naar de omgeving van Arnhem, waar Hiske meer werk heeft als sportarts. Ze staat reserve als sportarts voor de Paralympics. Leuk om met hen te praten over de afwegingen, de voors en de tegens van zo’n ingrijpend besluit.

Matthijs en Famke wonen in hetzelfde huis, waar eerder Klaas al woonde. Het is helemaal opgeknapt en ze hebben er een mooi plekje lekker centraal in Amsterdam. Famke is net klaar met haar studie communicatie wetenschappen en Matthijs rond dit jaar de studie Stedenbouwkunde af in Utrecht. Hij dubt nog over welke Masterstudie hij er achteraan plakt.

Lieve schatten zijn het allemaal. Met Marleen heb ik deze keer qualitytime mogen genieten doordat zij mij had gevraagd als IPB’er (voor laag tarief op niet bezette stoel meevliegende relatie) mee te gaan op een vlucht naar Curaçao. Het was een fantastische ervaring. Niet alleen omdat het een mooie kans is om eens lekker bij te kletsen met m’n liefste dochter, maar ook omdat er een senior steward afscheid nam en hij de hele crew en alle IPB’ers uitnodigde voor een goodbye party op een catamaran, inclusief maaltijd en snorkelen over de mooie riffen van Curaçao. Een tropische verrassing tijdens mijn verblijf in Nederland!

In het oude jaar al diverse bezoekjes afgelegd. Onder andere aan m’n zus Elsa in Middelburg en tante Leny in Goes. Mary heeft voor die gelegenheid op Hotelveilingen een goedkoop, maar overigens prima hotelletje geboekt in Oostkapelle. Leny zou met de hele familie naar Canada, maar dat feest ging helaas niet door omdat de arme ziel niet goed was. Het gaat nu gelukkig weer beter. Oudjaar hebben we gevierd in Dordrecht. Eerst zeilmaat Cees Twigt gefeliciteerd met z’n verjaardag. Aansluitend naar onze zeilmaatjes André en Annette Sluimer. Henk en Annemiek en ook Bertus en Petra, andere zeilvrienden, waren van de partij. We hebben de eerste 4 uren van 2014 volop genoten van de Champagne, de oesters (die ik mocht openen) en natuurlijk oliebollen èn de Toppers op het reuzenscherm dat bij André in de woonkamer hangt. Gelukkig konden we met al die drank op ook nu blijven slapen. Dat deden we ook om nog een paar repetities van het onvolprezen zeemansliederenkoor De Kleine Jantjes te kunnen bijwonen. Lekker hoor: even volle bak blèren met 55 andere, net als ik overwegend ongeoefende stemmen. Na de Nieuwjaarsreceptie van de ZD&O wezen eten bij Kozinsky met Erik en Annemiek in het recent geopende wereldse Energiehuis. De Bemanningsavond van de Pieter Boele meegemaakt aan boord van de Siefried, Ook nog bij Henk en Annemiek van der Ree in Papendrecht verjaardag gevierd, heerlijke visjes gegeten en plannen gesmeed om in juni dit jaar samen in Griekenland te varen. Bij Jaap en Suzan Boers in Oosterhout herinneringen opgehaald aan Jaaps vaartocht op de Blauwvoet in september j.l. tussen Mallorca en Sicilië. En plannetjes gemaakt voor meevaren in dit nieuwe jaar. Dat deden we ook in Rijswijk bij Erik en Annemieke. We genoten van een stampottenavond bij Ebe en Nicoline, zagen uiteraard daar ook André en Marije en Erik en Hennie. In Huijbergen bezochten we Paul en Yvonne Breet van de Sea Drive II, die met ons op voeren toen we afgelopen juni de Golf van Biskaje overstaken. Zij zullen richting Griekenland varen dit jaar. Wie weet treffen we elkaar nog. Alle logeerpartijen gingen gepaard met copieuze maaltijden, waarbij we als “verre reizigers” vorstelijk werden onthaald. In de tweede week van januari hebben we onze koffers in het huis van Henk van Dijke en zijn vriendin Valerie opengevouwen. Henk en Valerie gingen een maand op vakantie naar Azië en nadat Henk van Klaas (die daar eerder ook woonde) hoorde dat wij onderdak zochten, bood hij spontaan hun huis aan. Dat hebben we buitengewoon gewaardeerd. Ook al omdat we daardoor even (hoe lief iedereen ook was) niet “op visite” waren en ik in Dordrecht een aantal bezoekjes kon afleggen bij sponsoren van Dordt in Stoom. Bij de laatste vergadering in januari konden we opgelucht adem halen. Het begrote sponsorbedrag van €120.000 is toegezegd. De gemeente doet ook nog wat extra’s, zodat we de 4 ton die het evenement kost kunnen dichtrekenen. Aan de Weeskinderendijk hebben we een aantal leuke avonden gehad door bezoeken van Peter&Josine en Koos&Suzan (met allebei de heren ben ik al 50 jaar bevriend) en van Koert&Jos en Victor&Mirjam (collega’s gemeente Dordrecht)

. In januari is ook het Internationaal Film Festival Rotterdam IFFR. Klaas Arie was uitgenodigd om daar in een internationaal gezelschap van korte films zijn film De Leeuw te laten zien. Een fantastische ervaring en Mary en ik voelden ons supertrots. Voor het festival nog even langs geweest bij Leendert en Marianne Boudesteijn in Rotterdam. Hun boot ligt ook in Levkas en ze zijn net als wij even terug in Nederland. Een leuk weerzien, hoewel het zien hun allebei slecht afging vanwege een oogontsteking. Na het festival met Nelleke en Sjef gezellig gegeten in Hotel New York. Vrijdag en zaterdag nog heen en weer gevlogen naar Amsterdam, waar Matthijs en Famke ons onthaalden op een etentje samen met Klaas en Hiske. Zaterdag naar de 60e verjaardag van Suzan van Schelven in ’s Gravensande. Op de dag van vertrek kwam (ook nu als laatste) ons meer dan 80 jaar jonge zeilmaatje Greetje Boers goede reis wensen. Jaap en Suzan brachten haar mee voor een farewell coffee. Greetje is ondanks haar leeftijd altijd aan boord van haar motorboot te zien en is een soort reservemoeder voor Mary en mij. En nu weer terug in het heden: het is regenseizoen, maar we hebben al twee dagen in het zonnetje kunnen zitten. Als de zon schijnt is ie ook meteen heerlijk warm. Al gezongen in het koortje, diverse kennissen bezocht, Engelse gasten onthaalt op eten nadat ze hier ook weer waren gearriveerd, lekker gefietst, wat geklust, gelezen, op het internet gesurfd, een vrijdagse schippersavond bijgewoond in de kroeg….Kortom: we hebben onze draai hier al weer gevonden, al weten we dat het nog even duurt voor de winter zich gewonnen geeft. Het is mooi om te zien dat de besneeuwde bergtoppen nu de achtergrond vormen van de boten in de winterstalling. We plannen tochtjes naar die bergtoppen. Moet mooi zijn daar!